De geschiedenis van waterTon.
1962 Loosdrecht
In de vijftig- en zestiger jaren, was ik veel op de Loosdrechtse plassen.
10 jaar lang had ik een mooi gelakte wit met blauwe twee persoons kano.
Daarna had ik 40 jaar lang lang helemaal niet meer in een bootje gezeten.
Voordat ik terug ging naar de LETS (Arnhem), nog even peddelen op Loosdrecht.
Perception Corsica
Op 5 Mei 2006, ging ik als 65 jarige weer in een bootje zitten.
Op de Overijsselse Vecht.
Het was een wildwaterkano,
deze was ook iets blauw.
<--Valey
Later mocht ik ook een zeekajak proberen.
Dat was allemaal wel iets heel anders als mijn niet te tillen vurenhouten kano uit de sixties.
Daarna leerde ik (betere) peddeltechnieken.
Aan de conditie werd wekelijks gewerkt door zoveel mogelijk te varen in deze polyetheleen zeekajak
Op de Vecht bij het gat van Joosten
Ondertussen keek en las ik veel over kano’s. Maanden achtereen werd ontzettend veel op het internet gesurft en geluisterd naar andere peddelaars. Natuurlijk was ik op bezoek geweest bij de grote verkoop-adressen
Dan op een mooie woensdagmorgen eind Maart 2007, ging ik naar Wirdumerklap, even onder Appingedam. Daar maakte ik kennis met Klaas Hofman. Hij luisterde aandachtig en hij liet mij een proefvaart maken.
In de door Klaas in het water gelegde kano voelde ik me meteen vertrouwd. Ik wist het, dit is hem, liefde op het eerste gevoel. Het was een polyester zeekajak, gemaakt door North Shore, type ShoreLine. Hij is met slechts 4,85 meter één van de kortste kano's. Dezelfde dag en ook de dag daarop heb ik een heleboel mensen gesproken, gebeld en gemaild. Zo een aankoop doe je niet eventjes.
Ik had veel verhalen en geruchten gehoord: “Je eerste kano is altijd de verkeerde”. En “een langere kano is sneller en je kunt er ook meer in meenemen”. Kortom veel mensen hadden mij advies gegeven en prezen hun favorieten.
Binnen 36 uur na mijn bezoek aan Klaas hakte ik de knoop door en ’s middags had ik al mijn dak. De volgende dag, was de eerste, meteen al wat grotere tocht, een rondje Zwolle, 22 km, het was een pleziertochtje.
Zo kwam ik dus aan de ‘waterTon’.
Meteen een hele rij tips toegepast.
Hij kreeg zijn naam op zijn neus met plakletters.
En in elk waterdichte schot werd één gaatje geboord, zo voorkom je dat de luiken hol of bol komen te staan bij temperatuurverschillen.
De luiken werden bespoten met siliconenspray (dat eigenlijk bedoeld is voor de rubbers van autodeuren), droog wrijven en nu zijn ze heel soepel.
WaterTon in de garage hoog aan de zijkant.
Een paar maanden later kwam de ‘WaterTon2’
Hetzelfde type bootje als waarin ik in mei 2006 begon .
Het is een paars/lila Perception Corsica.
Ook hij hangt in de garage, maar aan de andere kant.
Het is nu heel gezellig in de garage.
‘WaterTon’(1) vindt het leuk om met zijn paarse broertje over kanovaren praten.
De paarse Corsica met jongere inzittenden
Uit dit verhaaltje blijkt dat kajakken voor mij een fijne sport is.
In 2007 heb ik al mijn voorlopige kanodoelen bereikt, kanodiploma A.
De 100 km Veluwerally gevaren 1n 2007 en als 10de gefinisht (van de 92).
In 2015 weer die 100 km gevaren, nu was ik de oudste deelnemer.
Gevaren op beken in Twenthe, stuwen af en tegen vistrappen op.
Ik heb op rivieren geevaren op de Wadden, de Wieden en de Weeribben.
Op de Noordzee en op de oceaan in Frankrijk.
Bij nacht door Amsterdam.
Kortom ik ben een tevreden kanovaarder.
De jaren gaan verder, in 2011 heb ik het ZeeVaardigheidscertificaat behaald.
In 2014 met de zeekajak de 10.000 gehaald en de wildwaterboot de 1000.
In 2017 de 10.000ste km op de Vecht(e) gevaren.
Dat jaar ook voor de 3e keer de Elfstedenweek gevaren.
Het kanotaal is meer dan 17.000 km (5-18).
Mochten jullie denken, dat ik zonder kano mij zou vervelen, dan is dat een onjuiste gedachte.
Want we hebben 4 kleinkinderen.
En als hobbies heb ik ook nog: fotograferen, computers (hardware), modelspoor (H0), Nordic Walking en stukjes schrijven.
De hele famillie Gosse
Meer verhaaltjes van mij kun je vinden op mijn weblog.
